Zaterdag 11 februari van Rach Gia naar Phu Quoc

Om 07.15 vertrokken op de fiets naar de haven, de boot vertrok om 08.15 en om 11.30 waren we op Phu Quoc en dan zingen we, op un trooooopisch eieieiland daar zitttttttten wij nu. Maar eerst een ontbijtje met koffie, want we hadden nog niks op, ook geen koffie en op de boot was niks te krijgen. Die Vietnamezen waren un stuk wijzer als wij, die zaten me daar complete rijstmaaltijden te eten. Je wil niet weten wat ze allemaal meenemen bij zo'n overtocht. Van ventilators tot kratten met kuikentjes en niet te vergeten de rijstkookpannen. Toen op zoek naar ons nieuwe onderkomen, zou ongeveer 12 km. fietsen zijn. Maar mijn benen wilde vandaag niet, vreselijk. Heb wat af zitten puffen op die fiets en daarbij was het ook nog eens bloedheet. Maar het was het dubbel en dik waard. We zitten in een kleinschalig parkje met 10 huisjes met een verandatje ervoor en een heerlijk zwembad met ligbedden. Hebben daar heel de de middag gelegen. 's-avonds zijn we op het strand gaan eten, heerlijk met de voetjes in het zand.

Zondag 12 februari Phu Quoc

Vandaag hebben we een brommerkesdag, het waait hier op dit eiland gelukkig te hard om te fietsen. Zijn naar Sao Beach gegaan, moet je gezien hebben. Wit zand met wuivende palmen, mojito, bier en lekkere grote golven. Maar heel slecht onderhouden. Nou daar hebben we het heel de dag wel uit kunnen houwen. Hebben nog wat lekker zitten ouwemeute met jongelui uit Zweden en Japan. Is zo gezellig om al die verhalen te horen.

Maandag 13 februari Phu Quoc

Vanmorgen op ut brommerke naar het centrum gereden om te ontbijten. Ik wilde persé brood, was er nie. Toen maar lekker samen koffiegedronken. Ik wilde naar een leuk winkeltje dat ik al had gezien en ons Dreeke wilde een eindje gaan brommeren. Heb een kaai leuke tas voor mezelf gekocht. Toen met de taxi naar het strand, wat veel mooier is als Sao Beach. Is vlak bij ons, je hoeft alleen maar de weg over te steken. Maar ik had nie genoeg geld om te taxi te betalen, kwam 10.000 Dong tekort, is 0,40 euro cent, maar de rit koste maar € 2,00, is toch 20% te weinig. Chauffeur verstond natuurlijk geen Engels en ik maar solly, solly. Uiteindelijk begreep ik dat ie er geen punt van maakte en ben gauw uitgestapt. Maar toen kwam het volgende probleem, ik had honger en dorst en ons Dreeke was méé ut geld weg. Bij de Beach aangekomen proberen uit te leggen dat ik geen geld had, maar er wel heel de dag wilde blijven en dat mijn man, naar trouwring wijzen, later zou komen. Maar naar veel handen en voetenwerk, vonden ze het goed. Lekker gegeten en gedronken en toen heerlijk op het strandbed. En jawel daar kwam mijn reddende engel met het geld. Ik zag een Vietnameese jongen met twee grote manden aan een stok over zijn schouder die fruit verkocht. Ik gewenkt en om een ananas gevraagd. Schillen en snijden het in stukken ter plekke. Vroeg of hij zin had in ice koffie en ik begreep ja. Voor dé menneke gehaald, maar was helemaal overdonderd. Ik mocht het fruit niet betalen, wat ik toch heb gedaan. Ik blijf het zielig vinden, met zo'n zware last in de gloeiende zon. Hij kwam er eindelijk toch bijzitten en vroeg waar ik vandaan kwam. Hij had namelijk een vertaal app. en toen hebben we nog even gezellig zitten te kletsen. Toen hij wegging kreeg ik nog een mango van hem. Ons Dreeke komt wel geregeld naar me kijken maar ging dan toch weer gauw brommeren, bang voor de uitslag die tie ook krijgt van op het strand liggen. Heb met pijn in mijn hart afscheid genomen van de zee en het strand, want morgen vertrekken we en gaan we het binnenland in.

Dinsdag 14 februari

Om 13.00 uur terug met de boot naar Rach Gia, daar overnachten en woensdag wordt het fietsen. Hebben nog 5 etappe's voordat we in Ho Chi Minh zijn, het eindpunt. Vindt wel dat we de dagen perfect hebben verdeeld, met nu nog 1 reserve dag over.

Vanmorgen een goed ontbijt op, omdat het tentje waar we gisteren hebben gegeten voor ons een uur eerder opengaat voor ons ontbijt. We hadden een super snelle boot, hij bonkte over de golven. Er zat ook een stel uit Limburg op de boot die ook rondtrokken op de fiets. Hebben na de boottocht nog samen wat gedronken. Vonden weg nr. 5 in Cambodja ook vreselijk. Op de boot zitten geen blanken, die komen of vertrekken bijna allemaal met het vliegtuig. Vanavond eten we in een tentje van de locals, omdat die Vietnameesjes zo klein zijn hebben ze hier alleen maar kinderstoeltjes, zitten met onze knieën in onze nek te eten.

Woensdag 15 februari van Rach Gia naar Long Xuyen 07.15 - 16.00 80 km.

Geen ontbijt, wel een tentje gevonden met koffie en ons Dreeke had een broodje kebab gescoord, gatver 's-morgenvroeg. Trouwens, heb ik nog niet verteld, maar ik heb die jaar dankzij mijn nieuwe zadel geen zere kont gehad. Maar ik had vandaag munne dag nie. Het wegdek was slecht, dus je zat constant te schudden op je fiets en de wind op kop 80 km. lang. We fietste langs de Mekong rivier en deze heeft de nodige zijtakken dus ook de bijbehorende bruggen. En die bruggen zijn kort maar kaai steil. Had dus op het einde van de dag geen knieën meer. De route was op zich best wel mooi, want langs de Mekong is het dichtbevolkt, het is daar een constante aan- en afvoer van allerlei goederen. Die Vietnameesjes maken vaak onderweg als begroeting een V teken met hun vingers naar ons. Vandaag had ik de neiging om terug te begroeten maar dan wel met een vinger, heb ut nie gedaan hoor. De slager stond ook vandaag weer gezellig met zijn vlees langs de weg en tussen de bedrijven door werd er ook nog een schaap geslacht en ook dat natuurlijk langs de weg. Bij aankomst in het hotel hebben we een pilsje gedronken, ons Dreeke heeft alles naar bovengesjouwd, ik heb gedoucht en ben op het bed geploft en ben er niet meer vanaf gekomen, ik was totaal leeg. Het eten hebben we op de kamer laten brengen.

Donderdag 16 februari van Long Xuyen naar Can Tho 07.45 - 13.30 65 km.

Vanmorgen een goed ontbijt op en koffie. In de koffie doen ze denk ik ingekookte cocosmelk, het heeft de smaak van sjakkie bij ons vroeger, in die ijzeren blikjes, vond dat toen al smerig. Maar vanmorgen zat het er helaas weer in. Doe alle mogelijke moeite om het goed uit te leggen, maar het mislukt weleens. Ons Dreeke is er wild op. De ijskoffie is hier ook verrukkelijk, maar dan wel zonder sjakkie, ons Dreeke natuurlijk met. Onder het ontbijt zat een ouder echtpaar vol bewondering naar onze fietsen te kijken, heb een praatje gemaakt en ze spraken ook nog eens Engels. Hun dochter woonden in Alphen, tis toch niet te geloven. We zitten in een vrij grote stad en het verkeer kun je hier vergelijken met een bord spaghetti. Je stort je ertussen en probeert weer uit het bord te komen. Wat verkeer betreft doen we niet onder voor de Aziërs, we zijn er kaai bedreven in. Maar wat proberen te zeggen in hun taal, ook al doen we nog zo ons best, ze verstaan ons niet. Wij hebben de verkeerde klank. Als je bij het stoplicht stil staat, sta je tussen honderden brommers en als die dan ook nog eens over een viaduct gaan is heeeeeeeel de weg bezaaid met brommers. Je ziet het van onder naar boven en weet niet wat je ziet. Eer dat we de stad uit waren hadden we al zeker meer dan 10 bruggen gehad. Maar ik was weer in munne goeie doen en de wind was ons iets beter gezind dan gisteren, beetje schuin van voren en niet zo heel hard. Het was een echte leuke route, maar hebben hem toch maar zelf wat ingekort. We zouden de Mekong met een pontje oversteken, een U fietsen en weer terug over de Mekong. Hebben we niet gedaan, we gaan de goden niet verzoeken en Can Tho zou een leuke stad zijn, waar we wel wat rond wilde toelesjoeren.

Je zit hier ook nog de riksja, maar maar dan zonder rugleuning, tis gewoon un bakske. Vietnam is stukken leuker om te fietsen dan Cambodja en veel meer te zien onderweg. We komen sinds vandaag weer voor onze begrippen in een normale wereld. Maar de kamikazen chauffeur zijn nog steeds nadrukkelijk aanwezig. Vanavond heerlijk gegeten aan de Mekong. Op tijd te bed en morgenvroeg weer karren.

Vrijdag 17 februari van Can Tho naar Vinh Long 07.30 - 14.30 65 km.

Begon vanmorgen al meteen goed, Koertoewaalse spraakverwarring. We gingen ontbijten een paar deuren verder als ons Hotel. Waar we gisteren hadden zitten koffiën, maar was nog gesloten. Toen begon die buurvrouw te roepen dat ze brood had, dé wilde we. Ik wilde brood met een gebakken ei. Maar ze had geen koffie, dus zijn we bij haar buren gaan zitten voor de koffie. Ik had mun broodje met ei, maar ons Dreeke had nog niks. Paar keer gevraagd, ja komt goed en maar lachen. Op het einde van het liedje kreeg ons Dreeke eindelijk een broodje, maar dan weer van de vrouw waar we koffie zaten te drinken. Toen moest er betaald worden, dat was nog dramatischer. Oké, we hebben gegeten en koffie op, dus karren maar. Als eerste dwars over de markt, de weg was glad van al dat ijs en vis en kaai druk. Maar ook dit hebben we er weer heelhuids van afgebracht. Maar ho, het was nog niet gedaan, we moesten een U maken op een twee keer vierbaanse weg. Dus eigenlijk moesten we van het ene bord spaghetti ons in dat andere bord spaghetti storten. Ook dit is goed gegaan. Op naar de grootste brug van Vietnam. Daar moesten wij inderdaad over, het was geen platte, maar weer een omhoog bikkelen brug. Eindelijk bovenaan gekomen, waar wij uit stonden te puffen, komt er een meisje op haar brommerke naar ons toe, helemaal in de gloria of ze van ons een foto mocht maken, ja natuurlijk. Stond ze beneden bij de brug toch weer klaar met haar fototoestel, dus wij ook weer in de gloria en natuurlijk het V teken met onze vingers. We waren dus alletwee om 08.30 al zeiknat van het zweet. Het zal jullie wel niet deren maar mij wel, maar mijn haar zit iedere dag kaai goed en het kost niet al teveel tijd. Hebben goei knipwerk geleverd in Phnom Penh. Volgens ons worden die Aziërs met een telefoon aan hun oor geboren. Vandaag had mijn fiets het ook moeilijk, begon al te piepen als ie een brug zag en die hebben we weer genoeg gezien. Maar ook onze fietsen hebben goei werk geleverd, niet één mankementje. Het is ook iets minder warm als in het begin. 's-morgens komt het niet boven de 30 graden en we zijn er al wel een beetje aan gewend. Het Koertoewaals van vanmorgen heeft zich heel de dag laten gelden, niemand begreep vandaag wat we wilde, maar uiteindelijk wel gekregen. Al bij al was het wel een prachtige tocht vandaag. Geweldige mooie palmbomen, bananenbomen en niet te vergeten de prachtig groene rijstvelden. Ut was weer genieten vandaag. Tot we gingen eten, wat een verschil met gisteren, mooie witte tafellakens, keurig geklede obers en ook een Engelse menukaart. Nu een smoezelig restaurant en de ober maakte de flesjes bier open met een ijstang en sprak geen woord Engels. Ons Dreeke kreeg eerst zijn hoofdgerecht en wat later kwam zijn soep. Wegwezen hier !!!!!!

Zaterdag 18 februari van Vinh Long naar My Tho 07.00 - 14.00 62 km.

De voorlaatste routedag. Bed was kaaihard, maar toch goed geslapen, want we hadden un Disney overtrek. Als eerste een ice koffie gedronken en toen op pad. Al eerste moesten we met het pontje oversteken. Aan de andere kant een ontbijtje op, dus we konden er weer tegenaan. Weer de nodige bruggen, maar de route was prachtig. Het verkeer blijft hier een crime. Kom ik van een steile brug af naar beneden gecrost is daar een auto aan het keren. Niet even wachten tot ik voorbij ben, nee gewoon doorgaan. Moest vol in de remmen en stond naast zijn raampje stil, heb um wel even het een en ander toegewenst. Wat verderop in de route hoorde we een harmonie, wij erop af natuurlijk, even kijken wat er te doen is. Steek mijn hand uit om naar de andere kant van de weg te gaan, was al zeker op de helft van de andere rijbaan, haalt zo'n MONGOOL me nog even links in, de mensen die het zagen gebeuren, schrokken zich un hoedje net zoals ik. Mun reflexen zijn nog perfect, de imbeciel. Bij een stop nog een heerlijk rietsuiker sapje gedronken. We worden een beetje kregelig, want eer dat we het besteld en gekregen hebben, liggen we al om van de dorst. Maar we zaten en hadden ons sapje, komt er een oud manneke bij ons zitten, praate wat onsamenhangend Engels maar was kaai vriendelijk. Komt daar zijn broer aan en zegt dat hij niet bij ons mag zitten, want hij was dronken. Het was nog geen 12.00 uur. Ik zeg, gewoon blijven zitten, kan gebeuren toch. Komt daar het volgende ouwe menneke aan en die sprak goed Engels. Hij was 78 en had bij de Navy gezeten. Wat gezellig zitten beppen en vertelde ons dat er iedere dag veel ongelukken gebeuren en doden vallen. Snappen we heel goed met de kamikaze hier. Zijn ook nog met de Ferry overgestoken, komt er een jongen naar ons toe, hé ik heb jullie gisteren ook al gezien !!!!! Komt natuurlijk door onze kaai mooi versierde fietsen, onthoud iedereen hier. Mijn benen zijn aan rust toe, na iedere stop als ik begin te fietsen zijn ze verzuurd, gaat na een tijdje wel weer over, maar in het begin willen ze niet rond. Als laatste voor vandaag, hadden ze nog een leuk toetje voor ons. EEN BRUG !!!! Ben niet gauw bang of onder de indruk, maar bij deze brug toch wel. Hij was zo steil, als je het van onderaf bekeek leek het wel of de auto's en brommers het nooit zouden halen. Het leek meer op een kermisattractie "als vliegen tegen de wand". Zit dit nu te schrijven in een leuk tentje, wat bij het Hotel hoort, met een heerlijke mango smoothie en uitzicht op de Mekong.

Zal ook nog maar is even gaan kijken hoe onze kamer eruit ziet, volgens ons Dreeke een beetje vergane glorie. Maar de koffie en de smoothies zijn heerlijk hier. Vanavond verrukkelijk gegeten, scampi's zo dik als een drumstick. Wij hebben ze wel gepeld, maar de Viernamezen eten ze in zijn geheel, moet e

Zondag 19 februari van My Tho naar Saigon 07.00 - 15.30 85 km.

Alleen koffie op. Rook onderweg vers gebakken brood en jawel hoor unne bakker. Wat zoete dingen gekocht, want ik heb hier een chronisch tekort aan zoet en ons Dreeke een broodje met vlees. Wat verder weer hebben we het verorberd met unne ice koffie, goddelijk. Die Aziërs zijn wel vroege vogels hoor, in alle vroegte wordt er gejogd en daarbij de nodige oefeningen met armen en benen. Koffieclubjes die voor 07.00 de dorpsroddels aan elkaar vertellen. Er wordt hier thuis niet veel eten klaargemaakt, ze eten in de stalletjes langs de weg, of ze nemen het mee en eten het thuis of op hun werk op. We fietsen nu door een gebied waar het Dragon fruit groeit. Ze houden hier wel van per gebied een soort gewas verbouwen. Het is een loei van een hangcactus, daar komt eerst een enorme prachtige witte bloem uit, waarna dan daaruit de Dragon groeit. Hij is hardroze van kleur. We waren vanmorgen zo gefocust op het fietsen en hadden er behoorlijk de vaart in zitten, tot we er achter kwamen dat we te ver waren doorgereden. Gelukkig was het nog niet echt veel te ver. De zondag is wel een rustigere dag, families komen bij elkaar en er wordt veel gekaraookt. Staat hier nog steeds op nummer 1 als volksvermaak. Maar er zijn ook heeeeeel veeeeeeeel mensen die gewoon moeten werken op het land, in de bouw en aan de wegen. Er zijn wel wat stalletjes langs de weg dicht, maar het meerendeel is gewoon open. Ze waren de weg aan het repareren met asfalt, het verkeer slingerde er gewoon tussen door, waar het niet geasfalteerd was. Ik reed midden op de weg omdat ik niet anders kon. Aan de andere andere kant van de weg stond een grote wals, een tegemoetkomende auto haalt die wals in terwijl ik daar al reed. Kon geen kant meer op, maar hij wilde gewoon door. Nou dé zullen we dan nog wel eens zien, dus ik ga gewoon stil staan voor die auto. Ik heb tijd genoeg, hij niet de kamikaas. Hij probeerde er natuurlijk toch langs te gaan, heb toen flink met mun fiets tegen die auto aangeschuurd en un loei van un klap op de zijraam gegeven. Hij het asfalt in, kon niet anders want ik ging niet opzij. Een paar mensen die dit zagen staken hun duim op en lachte toen ik weer voorbij reed. Het is vandaag pontjes dag met een t en niet met een d. We zijn al wat woelige baren overgevaren vandaag, maar tis wel gezellig. Ook vandaag hebben we weer kopwind, maar de zon laat zich maar mondjesmaat zien en dat scheelt wel unne slok op unne borrel. Mijn benen doen het vandaag weer een stuk beter als gisteren, maar mijn fiets is kaai moe, het piept en het kraakt van alle kanten. Nog even en dan mag ie uitrusten zoveel als hij wil. Hij heeft het verdiend !!!!!

WE HEBBEN HET GEHAALD !!!!!!!!!

Het enige wat ons nu nog kan overkomen, is dat we lopend worden aangereden.

Nou, we hebben ons fietsend in het verkeer gestort van Saigon, we konden ons ook door een auto op laten halen voordat we Saigon inreden. Maar aangezien we voortaan wel doorgewinterde fietsers zijn, wilde we het liever fietsend inrijden. Het Hotel in een keer gevonden. Maar........we waren een dag te vroeg en het hotel was vol, hebben we meer last van gehad met de vakanties in Azië, dat we een dag te vroeg ergens waren. Maar er was nog een ander Hotel van hun vlakbij en daar en daar zitten we nu.

Alles is echt perfect gegaan, met uitzondering van die doodskist dan. We hebben geweldig genoten en ook wel eens minder genoten. We zijn een hele ervaring rijker, maar het is mooi geweest, en dat vinden we zelf ook. Hebben 1500 km. weggetrapt plus de nodige km. met bus, tuktuk en boot. Zijn er zelf ook trots op dat we het weer geflikt hebben en gaan er vanavond unne goeie opvatte.

Maandag 20 februari Saigon

We hebben ons de eerste dag geweldig vermaakt, hebben zelfs nog wat gefietst in de stad. Het is hier een walhalla om te shoppen, mar jé ons Dreeke méé zunne útslag, dus kan ik dé wel vergeten.

Dinsdag 21 februari Saigon

Herenigingspaleis bezocht, hier zat de regering van Zuid Vietnam en is de vrede getekend. Ook hebben we het oorlogsmuseum bezocht.

Woensdag 22 februari Saigon

Vandaag zijn we naar de beruchte Chinese wijk geweest, hier wordt geen nee verkocht !!!!!! Nou dé hebben we gezien. Het is toch waar die verrekte Chinezen goed in zijn, handel. We hebben ons ogen uitgekeken. We hebben wel meer Chinese wijken in Azië gezien, maar dit spande toch wel de kroon. De vis en groente markt was echt goor, door al het afval op straat, wat er zeker al langer dan een dag lag.

Donderdag 23 februari Saigon

Vandaag zijn we naar het ondergrondse gangenstelsel van Cû Chi geweest.

In de oorlog tussen Noord en Zuid Vietnam is dit gangenstelsel 3-6-10 meter diep onder de grond gegraven en aan het einde van de oorlog was het 250 km. lang. Het graven gebeurde met de hand. Het was ingericht om er te leven, o.a. keukens en hospitaaltjes. De Amerikanen waren in de veronderstelling dat heel Cû Chi plat was gebombardeerd. Als de ondergrondse van Cú Chi was ingenomen door de Amerikanen, dan was de oorlog zo goed als verloren voor de Viernamezen. Vanuit de ondergrondse werd veel van het verzet geregeld. Ons Dreeke heeft zich ook door de ondergrondse gangen geworsteld, het gangenstelsel is berekend op Vietnameesjes, klein en dun. Ook hebben we de verschillende soorten booby traps gezien. Te gruwelijk voor woorden, het waren speren gemaakt van bamboe die recht omhoog in een kuil stonden, of recht op je afkwamen. En dan ook nog die afschuwelijke napalm bommen, waarvan de mensen nu nog steeds de gevolgen van dragen, misvorming van hun lichaam. Maaaaaaarrrrrr het is onze laatste dag in Saigon, dus moesten we de fietsen inpakken en onze bagage weer economisch in onze fietstassen proppen. De vliegtickets hebben we omgeboekt en komen vrijdag pas thuis i.p.v. dinsdag.

En weet je wat ze hier ook doen tegen de hitte, water vernevelen. Nog nooit eerder gezien. Het hangt meestal aan zonneschermen op terrasjes, waar er hier meer dan genoeg van zijn. En dan vergeet ik bijna al die leuke mensen uit alle windstreken die we ontmoet hebben en de gekste verhalen hebben gehoord. We zitten met ons Hotel midden in het centrum en de keus is hier enorm. Bangkok is leuk, maar Saigon is echt kaai leuk. Nou hier stop ik met schrijven en morgen lekker naar Singapore. Ik vond het schrijven ontzettend leuk en hoop als we echt oud zijn er nog van kunnen nagenieten. Bedankt voor jullie gezellige reacties en we zien elkaar weer.

Groetjes van ons Dreeke en van mij, Marjan.